Blessed by an Angel!

Herinneren jullie het verhaal van de agenda nog? Die ik was verloren in de Starbucks, maar dankzij een over vriendelijke Amerikaan terug kreeg een dag later in de klas? Dat was nog maar het begin van een avontuur vol met kwijt geraakte dingen. Dat wist ik alleen toen nog niet, maar nu wel. Waar ik in Nederland alles altijd op een rijtje denk te hebben, lijkt dat hier wel het tegenovergestelde te zijn. Al moet ik wel toegeven dat er voor alle drie dingen wel redenen aan te wijzen zijn. Maar soms moet je niet naar een reden zoeken en de fout gewoon bij jezelf zoeken. Maar goed, het avontuur stopte dus niet bij de agenda. Nee, een kleine 2 maanden later verloor ik mijn brand-new MacBook. Nouja verloor, vergat is misschien een betere woordkeuze. Misschien is een beetje achtergrond informatie een must. Zondag 30 november, de dag dat ik weer vanuit York richting New York vertrok. Eigenlijk met een “bitter-sweet” feeling vertrokken we rond half 4 richting Boston. Want 6 uur zou mijn bus vertrekken. Ruim op tijd zou je denken? Wetend dat de reistijd tussen York en Boston plus minus een uur is? Nou tijdens het weekend after Thanksgiving, is dit niet het geval! En vooral als je niet helemaal precies weet waar South Station te vinden is in Boston, is 2 uur reistijd misschien iets te krap, maar dat is achteraf. En, “achteraf is altijd makkelijker praten dan gedaan.” Goed, iets te laat vertokken, niet helemaal happy met mijn vertrek en iets te druk en te chaotisch op de highways stapte ik uit de auto om half 6 bij Boston South Station. Koffer uit de auto, tas in de hand en rennen naar de bus, in stromende regen overigens. Stap ik dat South Station binnen: één complete chaos. Een Thanksgiving kater misschien? Iets te veel gegeten misschien? Iedereen was in ieder geval op weg naar huis in de niet meest vriendelijke mood. Ik wurmde me snel door deze “crowd” heen, want ik had mijn busticket al. Op het moment dat ik mijn eerste stap de bus in zet, besef ik dat ik te licht bepakt ben. Wat heb ik niet? Mijn computer! Wat moest ik doen? In een flits moment moet je beslissen. Eigenlijk waren er twee opties: of ik stap in en ga naar New York, of ik blijf in Boston en, en ja, wat? Niet een antwoord wetend op deze vraag was voor mij de keuze vrij snel gemaakt. Ik stapte in. Hotel in York gebeld, een berichtje achter gelaten op de voicemail van mijn ouders kamer en nu maar afwachten op een telefoontje terug. Waar ik ervan uit was gegaan in de bus lekker te profiteren van dat draadloze internet netwerkje zag dat er nu opeens heel anders uit. Daar ging ik, weg van Boston, weg van mijn ouders, weg van mijn computer.... Gelukkig werd ik snel gebeld, en besloten mijn ouders mij de volgende dag mijn computer op te sturen met UPS. Drie dagen geen computer, geen nood, geen ramp, geen man overboord. Maar op dat moment wel. Ik liet niet alleen mijn ouders achter, maar ook nog mijn computer, en daarmee mijn contact tot de buitenwereld. We hebben het overleefd en veel van geleerd!

Voor mij was al dat kwijtraken nu wel genoeg, maar voor iemand binnen in mij niet. Het kon niet langer uitblijven; ik verloor mijn portemonnee! Woensdag de 10e van december stond de “Nutcracker” op het programma. Een ware must see als je in New York bent rond kersttijd. Goedkope tickets, klote plaatsen. Prijs kwaliteit heeft echt met elkaar te maken! De notenkraker zien vanuit vogelperspectief is niet heel fijn. Upset over mijn plaats werd ik halverwege de voorstelling ook nog uit mijn stoel geschenen door een erg onvriendelijke, chagrijnige (een extra lange Thanksgiving kater misschien?) Amerikaanse dame. Geschenen ja. Net zolang in iemands ogen schijnen met een zaklamp tot diegene zich overgeeft, of, als je een echte doorzetter bent, blind is , is de methode hier in Amerika om iemands aandacht te trekken. Ik vond blind worden terwijl ik de notenkraker nog in vogelperspectief uit moest zitten iets te veel van het goede en besloot op te staan. Ik zat op een verkeerde stoel. Ik hoorde op een nog slechtere plaats thuis: vogelperspectief met dode hoek. Maar ik heb de notenkraker wel lekker goedkoop gezien! Maar goed, na afloop goed chagrijnig en er zo snel mogelijk uit natuurlijk, je kent het wel. Het was woensdagavond, dat betekent happy hour in de madriver, biertjes voor 1 dollar! Ja alle goedkope spots in New York heb ik bijna wel ontdekt, je moet toch wat hè als een kopje koffie in Starbucks al 4 dollar kost. Dat moet dan weer gecompenseerd worden met de Nutcracker vanuit vogelperspectief en dode hoek en Bud’s Light voor 1 dollar. Omdat Madriver aan de ander kant van central park ligt en om het ultieme “Sex and the City” gevoel te creëren, besloten we een taxi te nemen. Prima zo geregeld. Dat werd dan 10 bucks. Ja. Portemonnee kwijt. Terug dus. Hoe? Geen geld, geen metrokaart, niks. Even voelde ik me net zo machteloos als een zwerver, al helemaal toen ik mijn buskaartje bij elkaar moest bedelen bij vreemde mensen in de bus. Maar de welwillende Amerikanen wilden graag 2 dollar doneren om mij naar de westside te brengen. De bus duurde me iets te lang en besloot de laatste 12 blokken te gaan rennen. Als een woeste Friese over Broadway in galop. Dat moet er mooi uitgezien hebben. Op dat moment kon het me niets schelen. Bijna met een hartaanval arriveerde ik, te laat, bij het theater. De deuren waren dicht. De security was er nog wel. Zij konden mij niet helpen, maar iemand anders een straat verder op in een kelder wel. Daar heen dus. Of ze mijn portemonnee hadden gevonden. Wat voor kleur? Rood? Hold on, wait a sec. En daar was hij! De omwenteling van extreem bezorgd naar extreem opgelucht kon me wel weer een tweede hartaanval bezorgen. Wat als ik hem écht was verloren? Dan was ik alles kwijt geweest, had ik geen geld meer op kunnen nemen etc. Niet over nadenken, ik heb hem weer, we hebben het overleefd en veel van geleerd! Ik heb me op de terugweg in de bus naar Madriver door een oud mevrouwtje laten vertellen dat ik “blessed” ben en een “angel on my shoulder” draag. Ook al geloof ik normaliter niet zo in engeltjes, het is bijna kerst, dus ik moet wel. Ik heb er één! Thanks for being my angel! Volgende keer beter nieuws! Alhoewel dit ook niet echt verkeerd nieuws was, toch? Drie dingen kwijt geraakt, drie dingen terug gevonden.

Liefs,
Merel