Merel love Jamie..

De kwesties die vele Amerikanen de afgelopen week bezig hebben gehouden is het feit dat Michelle Obama bij de H&M shopt; Sarah Palin daarentegen te veel geld uit zou hebben gegeven aan kleding (het is ook nooit goed); en wat voor puppy er met de Obama’s mee gaat naar het witte huis. Over alle drie kwesties heb ik mij iets minder druk gemaakt, niet dat het me niet interesseert, maar omdat ik vele belangrijkere dingen gedaan en te melden heb. Namelijk: Fresh Factory, Korea én de Naked Chef!

Na vele foutieve antwoorden op de vraag welke pompoen ik uiteindelijk tot een wonderbaarlijke creatie heb weten om te toveren, besef ik dat ik al die twintig jaar mijn creativiteit zwaar onderschat heb. Niet één van jullie heeft geraden welk juweeltje ik geproduceerd heb. Jongens, ik heb de kat gemaakt! En ik zal jullie één ding verklappen: dat wat ik eruit heb weten te snijden had erin moeten blijven zitten! Mijn pompoen is dus het tegenovergestelde geworden van wat het uiteindelijk had moeten zijn. Maar goed, ik heb besloten dat ik iets met dit verborgen talent moet gaan doen. ;) Ik word professioneel pompoensnijder. Nee grapje, maar ik ga wél de art scene in! Ik ga mijn stageprogramma volgen in de “street art scene van de New York City community.” Echt! Ik heb een stageplek gevonden in de Fresh Factory Gallery. Een galerij gerund door twee jonge, uiteraard hippe (want zeg nou zelf een kunstenaar die niet hip is? Uit den boze!) mensen. Erg leuk allemaal. Al kan ik dat nog niet echt weten, want aanstaande vrijdag moet ik beginnen: lees openingsparty voor de nieuwe expositie. Of ik er problemen mee had achter de bar te moeten staan? Achter de bar? Uhm, vooruit... En Ab, één van die hippe eigenaren, wist me te vertellen dat dit een van de betere feestjes is in Brooklyn: gratis Budwiser Light én de laatste street art, wat wil je nog meer?

Naast de puppy van de Obama’s en mijn transformatie in een ware artiest was er de afgelopen tijd ook nog veel tijd voor Korea. Ik heb Koreaans gegeten; ben in Koreatown geweest; ben uitgeweest in een Koreaanse club; heb Koreaanse drinkspelletjes gespeeld mét Koreaanse alcohol genaamd Soju (best leuk hoor een flesje Soju op een avond, maar de volgende dag is de Soju een stuk minder leuk, mijn hemel!) Uiteraard hoort bij zoveel Korea, Koreaanse vrienden, ik zeg Jongwon, Eun Pyo; Hye Jong; Gong Wu en Narae. Oh en wees niet bang, ik heb er zes weken overgedaan om deze namen te onthouden en ik vrees dat ze niet eens correct gespeld staan. Wat de Koreanen wél doen en wij niet, is eten terwijl ze drinken. Als ik in een Koreaanse bar iets te drinken bestel, krijg ik er een bord bij, want je eet toch wel kimchi?! (Kun je nagaan hoe hoog mijn stapel borden aan het einde heeft moeten zijn?) Ik vertelde mijn Koreaanse vrienden dat wij vaak ná het drinken nog een portie kebab met veel witte sauzen, het liefst knoflook, halen bij hasret op de hoek van de straat. Dat was voor hun ongelofelijk. En naar mate de avond vorderde hoe interessanter de vergelijkingen tussen Korea en Nederland werden. Een wereld van verschil! Wisten jullie trouwens dat als ik een Koreaan om zijn of haar leeftijd vraag hij of zij mij eerst vraagt: bedoel je mijn Amerikaanse of Koreaanse leeftijd? In Korea zijn ze namelijk een jaar ouder dan in Amerika, in Korea ben je als je geboren wordt namelijk meteen al één jaar. En geef ze geen ongelijk., technisch gezien ben je ook één jaar als je geboren wordt.

Oh en wat ook nog wel noemenswaardig is, is dat ik een praatje heb gemaakt met de naked chef, oftewel, Jamie Oliver! En ik dacht altijd dat Jamie al zo leuk was achter de glasplaat van de televisie; in het echt is Jamie nog véél leuker! Wat een charismatische, spontane, aantrekkelijke, geloofwaardige en leuke man! En dat ik zijn nieuwste kookboek moest kopen om oog in oog met hem te mogen en kunnen staan maakte mij om deze reden dan ook helemaal niet uit. Bovendien krijg ik al honger bij alleen het vasthouden van dit geweldige boek en dan heb ik het nog niet eens opengeslagen he! “Cook Your Way to the Good Life” heet het. Nou Jamie, dat komt wel goed! Nog even wachten, in januari kan ik weer koken, nu al zin in! Terugkomend op het praatje waar ik het over had. Want tja, waar moest ik het met Jamie nou overhebben? Dat ik iets wilde zeggen wist ik zeker, maar wat? Dat wist ik niet. En ik kwam steeds dichterbij. Twintig meter verwijderd van Jamie wist ik het, ik kreeg een geniaal idee! Ik ging hem vertellen dat ik, als number one fan, speciaal vanuit Nederland was overgekomen om zijn boekdiscussie bij te kunnen wonen. En waarom zei ik dat? Dan wist hij meteen dat ik uit Nederland, oftewel vrij vertaald in Amerikaanse begrippen, Amsterdam kwam en kon ik natuurlijk zeggen dat ik zijn restaurant daar hé-le-maal geweldig vind (nog nooit geweest, maar dat weet Jamie dan weer niet). En hij vond het leuk hoor. Het heeft me zelfs een handshake, een “nice to meet you” en een “Merel love Jamie” opgeleverd!! Zie je nou wel dat leugentjes voor eigen bestwil bestaan? ;)

Wat een week, wat een ontdekkingen!

Liefs Rose Oliver.