Het zijn de kleine dingen in het leven..

Het zijn de kleine dingen in het leven die je zo gelukkig kunnen maken. Ik zal twee van deze "kleine dingen" uitleggen die ik de afgelopen twee dagen heb meegemaakt.
Zondagochtend, 25 graden, wat doe je dan als je in New York bent? Je gaat naar Coney Island! Coney Island, voor degenen die dat niet weten, ligt onderin Brooklyn. In de 19e eeuw betekende deze plaats veel voor de Amerikaanse "populaire cultuur;" het fungeerde destijds als een plaats waar vele minstrel en burlesque shows werden gehouden. Tegenwoordig stelt het allemaal wat minder voor, erg jammer, want het blijft, naar mijn mening, een erg bijzondere plaats! Wat overigens nog wel erg in trek is, is "Nathans' famous hotdog eating contest," wat eigenlijk betekent eet zoveel mogelijk hotdogs in een zo kort mogelijke tijd. Iedere 4e dag van de maand juli wordt deze contest gehouden, en op 5 juli beginnen ze al met aftellen voor de volgende contest! Maar goed, terugkomend op het kleine dingetje dat me zo gelukkig maakte deze dag: Ik nam vroeg in de ochtend de subway van de 86ste straat naar times square. Daar stapte ik over op de gele lijn die mij naar Brooklyn zou brengen. In Brooklyn moest ik op de 36ste straat uitstappen om mijn, 37-jarige :) klasgenoot te ontmoeten (érg aardige vrouw overigens!) Omdat zij waarschijnlijk niet van de generatie-mobiele- telefoon is hadden we van te voren al erg duidelijk afgesproken dat we om 11 uur af zouden spreken op de hoek van de 36ste straat en de plaatselijke begraafplaats (rare plaats om af te spreken, maar goed, zo hadden we dat nou eenmaal gedaan). Ik was vroeg, 10 voor 11, maar ik schatte deze vrouw erg serieus in en had eigenlijk wel verwacht dat moeder gans (flauw!) minstens al een paar minuten keurig op de hoek van de begraafplaats en de 36ste straat op mij stond te wachten.. Nee dus! Maar goed, het was tenslotte 10 voor elf. Rustig afwachten. 5 voor elf, niemand. 11 uur nog steeds niemand! Oh ohw. Bellen? Oh nee, geen mobiele telefoon. Dillemma! Ik kon twee dingen doen, dom blijven staan wachten bij mn begraafplaats voor een onbepaalde tijd, óf actie ondernemen. Maar wat voor actie? De eerste actie die ik vaak onderneem als ik iemand zoek die ik niet kan vinden is bellen! Maar nee, dat was geen optie. Rondlopen? Ja, dat ging ik doen. Eerst maar weer de grond in. Want misschien bedoelde ze op de hoek van de 36ste straat en de begraafplaats, maar dan wél onder de grond, je weet het niet! Dus dat deed ik. Nee, geen Ina te bekennen. Maar weer naar boven (inmiddels 11:15), nog steeds géén Ina. Miss? Ik voelde me niet aangesproken, nog een keer: miss? Werd ik dan bedoeld met die miss? Blijkbaar wel. Ik kende deze meneer niet. Are you waiting for someone? Actually, yes I do! Come with me, I'll bring you to her. Huh!? Hoe wist hij dat ik op iemand wachtte, hoe wist hij dat het een zij was, en hoe wist hij wél waar zij was en ik niet?! Maar deze man leek nogal overtuigd van zijn zaak en liep heel zelfverzekerd naar de persoon toe waarvan hij dacht op wie ik stond te wachten. En gek genoeg, daar was Ina! Ha ha! Wat een attente man! Hij had mij buiten zien wachten - blijkbaar neem je dan een bepaalde "wachthouding" aan zodat iedereen aan de buitenkant kan aflezen dat je aan het wachten bent - hij had Ina binnen zien wachten, deze informatie combineerde hij en zo bracht hij ons bij elkaar, klinkt dit niet als een sprookje? And they lived happily ever after! ;) Misschien is dit weer een goed voorbeeld van de altijd zo vriendelijke Amerikanen?
Snel door naar het tweede voorbeeld. Coney Island was erg mooi trouwens, ik heb het hier overigens voor elkaar gekregen om in New York, in oktober, op het strand te verbranden, das best een prestatie toch? Deze week zal ik als kreeft verder gaan in mijn New Yorkse leventje. ;) Maar goed, mijn tweede voorbeeld van zo'n klein dingetje met veel impact: vandaag, wederom erg mooi weer, besloot ik lekker in mijn eentje naar Central Park te gaan. Met "De wereld volgens Garp" in mijn tas kon ook ik de hele wereld wel aan. Ik zocht een mooi plekje op in de schaduw (érg handig als je er toch al uit ziet als een kreeft). Mooi was het er zeker, rustig was het er zeker niet! Maar dat geeft niks, ik hou van drukte. Zo zat er naast me een op het eerste gezicht eenzame vrouw met een gitaar op een wel erg groot kleed voor iemand die alleen is. Maar wat was het geval? Ze had zo'n beetje alle Spaanse inwoners van New York uitgenodigd om gezellig met haar Spaanse liedjes te gaan zingen onder begeleiding van haar gitaarspel. Leuk om naar te luisteren! Ik pakte mijn boek en begon te lezen. Dit mocht niet lang duren, want al vrij snel werd ik gestoord, of gestoord wil ik het eigenlijk helemaal niet noemen, al vrij snel werd mij gevraagd hoe laat het was. Het was bijna 5 uur. Ik kreeg niet echt het idee dat deze erg nette zakenman geïnteresseerd was in de tijd, het leek wel dat hij meer geïnteresseerd was in wat ik aan het doen was, en vooral waarom. Dat dit ook daadwerkelijk het geval was werd snel duidelijk. Hij ging rustig in zijn 3 delig pak naast mij op de grond zitten en had ook al vrij snel mijn boek in zijn handen. Dat ik John Irving las was goed! Dat ik dit in het nederlands deed, was volgens hem nog beter! Hij vroeg of ik het goed vond dat hij een stukje uit mijn boek ging voorlezen. Waarom niet? Ik wil een Amerikaan wel eens Nederlands horen spreken. Hij vroeg waar ik was geëindigd, zodat hij daar door kon gaan. Dat was op pagina 306, hij begon te lezen: "Toen de bestelwagen bij ons vandaan stoof - met die stank van schroeiend rubber en met een geluid als van botten die knarsend uit de kom schieten - voelde ik aan het tengere puntje van haar elleboog hoe de oude dame stond te trillen van schrik." En zo ging hij nog een tijdje door. Maar lees maar eens na hoeveel van die voor-buitenlanders-bijna- onuitspreekbare gggg klanken er in deze quote zitten. Deze Amerikaan deed het écht goed! Ik vond het leuk! Hij vond het ook leuk. We hebben hier nog even over door gepraat. Daarna vertelde hij dat hij het erg leuk vond mij ontmoet te hebben en wenste mij een geweldige tijd in New York toe! Door veel mensen zoals deze man te ontmoeten zal dat vast wel lukken, héérlijk die open Amerikanen!

Het is hier half 10, ik moet nog snel nadenken over een topic die we morgen in de klas gaan bespreken, namelijk: is het verstandig om gedurende deze tijd van de economische kredietcrisis nog bedrijven te beginnen, zo nee, waarom niet? Zo ja waarom wel en aan wat voor soort bedrijven zit je dan te denken? En waarom zijn spiritual and religious values zo belangrijk in tijden van crisis, denk hierbij ook aan de dagen na 11 september? Ik denk dat ik mijn antwoord op de eerste vraag ga vinden in de whole food markets sector! Nee niet alleen omdat ik zo ontzettend veel van eten hou, maar vooral omdat ik écht denk dat dat nu juist business is! In het kort uitgelegd: mensen gaan minder uitgeven, mensen gaan zuiniger met hun geld om. Maar mensen hebben tegenwoordig wel veel haast én mensen hebben weinig tijd om lekker te koken én mensen kunnen vaak niet lekker koken én mensen houden van de luxe dat er al lekker voor ze gekookt is! Maar omdat we zuiniger worden gaan we minder uiteten maar we hebben wel de behoefte aan lekker eten! Oplossing: de whole food markets! In New York is het booming business! Het idee is als volgt, schep op wat je op wilt scheppen, maak niet de fout die ik de eerste keer maakte: let op je bakje wordt gewogen!, en eet het op in het restaurant of neem het lekker mee naar je kantine, kantoor, huis of naar welke plek je ook maar gaat. Ik denk dat het goeie zaken zijn, vooral in deze tijden. Ik zie het ook wel zitten voor Groningen, al die studenten met hun wereldgerechten, de whole food markets zijn veel beter!

En Kinge, deze is voor jou: er loopt hier een walhalla aan mannen voor je rond! ;)

Beste mensen, vrienden én familie, tot de volgende keer!

Liefs van Merel vanuit New York.