Washington D.C. én Connie Picciotto...

Washington D.C. én Connie Picciotto...
Dit keer geen mooi verhaal over vriendelijke Amerikanen, dit keer geen verhaal over culinaire hoogstandjes in New York, dit keer geen verhaal over hamburgers -sorry Niels en Fabian- dan wel mooie mannen -sorry Kinge, alsjeblieft Niels en Fabian,- nee, dit keer een verhaal over China, Washington D.C. én Connie Picciotto!

Ja China en Washington D.C. Waarom China? Dat zal ik uitleggen. Een aantal dagen geleden kwamen Ina -dezelfde Duitse mevrouw als waar ik mee naar Coney Island ben geweest- en ik op het idee een reisje te plannen naar Washington D.C. Ik had gehoord van medestudenten dat je daar redelijk goedkoop kan komen. En dat klopt! Vanuit New York is het heel eenvoudig en heel goedkoop om naar Washington te gaan. Hoe? Met de bus! En dan het liefst een Chinese bus. Waarom? Die zijn goedkoop! En waarom niet? Het zijn de meest onluxe en oncomfortabele bussen ooit! Misschien hangt dat dan weer samen met het prijskaartje dat er aan vast hangt?

Maar goed, zaterdag ochtend. 8:30 a.m. richting Chinatown, hoe kan het ook anders, het is tenslotte een Chinese bus. (Een grappig detail: naar mate je dichter bij Chinatown komt, naar mate het percentage Amerikanen in de metro af neemt en het percentage Chinezen aanzienlijk toeneemt!) En dan kom je de metro uit, stap je in een compleet andere wereld, alsof je daadwerkelijk in China bent! Ik moest naar Allen Street. Rekening houdend met het feit dat de straten in downtown Manhattan niet zo kaarsrecht lopen zoals ze dat in rest van Manhattan wel doen, was ik extra vroeg vertokken. En daarmee had ik mijzelf weer goed ingeschat! :D Maar gelukkig bestaan er ook zeer welwillende Chinezen -al moet je wel in je achterhoofd houden dat Chinezen niet van gezichtsverlies houden, dus mochten ze de weg niet weten, wijzen ze je graag een hele andere richting- maar ik had geluk, ik kreeg de juiste route uitgelegd. En daar zit je dan in een bus, crowded met Chinezen, 5 uur reistijd voor de boeg. Ik was voorbereid; iPod, Garp én de MacBook zaten in de tas, en godzijdank dat ik dat had gedaan! Achter mij zat een mevrouw een neverending zak chips leeg te eten; links van mij waren twee dames uitgebreid aan het roddelen over de dochter van de buurvrouw van de fietsenmaker en nog wel het aller mooiste, de buschauffeur was, denk ik, 3.5 uur van de 5 uur reistijd aan het bellen, in jawel, Chinees! Fijn! Misschien dat ik dat boek van je kan lenen mem: "High Sensative People?" ;) Ik heb overigens nog nooit zoveel China in één dag gezien als afgelopen zaterdag: de bus wist te stoppen in alle Chinatowns die we onderweg tegen kwamen: Chinatown New York, Chinatown Phillidelphia, Chinatown Baltimore én als eindbestemming, Chinatown Washington D.C.

Hoe is Washington D.C.? Als je het indrukwekkend vind om oog in oog met The White House/The Captiol/Lincoln Memorial/Washington Monument/ én de originele Declaration of Independece/Bill of Rights/ en Constitution te staan, moet je zeker naar Washington gaan! Wil je feesten als een gek en drinken tot je erbij neer valt? Moet je zeker niet naar Washington gaan! Washington moet je gezien hebben, althans ik vond het erg indrukwekkend. Een persoon die ik nooit zal vergeten is mevrouw Connie Picciotto. Connie Picciotto demonstreert al sinds 1 augustus 1981, ik herhaal, EEN AUGUSTUS NEGENTIENEENENTACHTIG, onafgebroken recht tegenover de ingang van het Witte Huis. Iedere dag en iedere nacht, sterker nog Connie woont op de stoep voor the White House. Ze demonstreert tegen “misstanden in de wereld.” Over misstanden gesproken, Connie zelf is al meerdere malen bedreigd, gearresteerd door de politie, uitgedaagd door vreemden en genegeerd door de meerderheid van het publiek. Maar, zegt Connie: “we houden vol, want het is het waard.” Is dat niet ongelovelijk? Een vrouw van 62 jaar al 26 jaar aan het protesteren tegen de misstanden in de wereld....

Maar met al deze mooie beelden op mijn netvliezen en de declaration of independence, de bill of rights en de constitution in mijn tas, keerde ik zondagavond met een voldaan gevoel terug naar New York.

In New York gaat alles goed, ik ga de vierde week alweer in. En wat is het héérlijk om mijn agenda weer te moeten gebruiken. Na drie weken zonder te kunnen, wordt hij nu weer noodzakelijk, en dat voelt goed! Lieve mensen die het druk hebben, geloof mij, wees blij, het is een zegen! Te druk is niet goed maar te rustig is ook niet goed, lekker druk, dat is ideaal! Morgen heb ik mijn tweede bijeenkomst wat betreft mijn internship. Zo leuk! Het lijkt me zo’n grote ervaring om straks in een Amerikaans bedrijf te mogen werken, dan begin ik pas écht aan mijn American Dream...

Het programma van deze week:

Dinsdag 21/10:
Cableman installeert mijn televisie!
Tweede gesprek internship
Halloween movienight

Woensdag 22/10:
Upright Citizens Brigade Comedy Show

Donderdag 23/10:
Naar Magnolia Bakery (Sex and the City fans onderons jullie kennen dit wel, toch?)
’s Avonds Pumpkin Carving!

Vrijdag 24/10:
Bezoek aan United Nations en eten in “het beste Italiaanse restaurant” van heel New York (we zullen zien, hier in New York noemt een bedrijf zichzelf al heel snel “the best,” zo heb ik inmiddels in al 10 verschillende restaurants “the best burger ever” gegeten, hmmm, is dat niet vreemd? ;))

Bedankt voor alle reacties, het is iedere keer weer leuk om één te ontvangen!

Ik hou jullie op de hoogte,

With love Merel, New York!